Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. . . Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. . David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. . Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Her şey böyle başladı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. .

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. . Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Her şey böyle başladı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. . . Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. . David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi.