Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Her şey böyle başladı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. . David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. . Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. . Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. . Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. . Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. . Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Her şey böyle başladı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. . David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. . . Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti.